ആവ്വൂ......എനിക്കറിയില്ല

സിനിമാക്കഥകൾ ധാരളമുണ്ട്, ഗതകാലസ്മരണകളിൽ. എറണാകുളം നഗരത്തോടു ചേർന്നായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ യൂണിയനുകളെക്കൊണ്ട് വേഴ്സ്റ്റായ സിറ്റി (കടപ്പാട്, കുഞ്ഞുണ്ണി അദ്ദേഹത്തോട്) എങ്കിലും, ഞങ്ങളിൽ പലരും തനി നാട്ടിൻപുറത്തുകാരായിരുന്നു, സിനിമയുടെ കാര്യത്തിലെങ്കിലും. ഞങ്ങളുടെ ഹീറോമാർ മമ്മൂട്ടിയും മാമുക്കോയയും ലാലേട്ടനുമൊക്കെ മാത്രം. വിശ്വവിഖ്യാത ഫ്രഞ്ച് സംവിധായകൻ ഴ്യാഗ് ഴ്യാവോ ഹ്യൂഗിനെപ്പറ്റിയോ, ജപ്പാനിലെ അക്കിടിപറ്റിയോ കുറോച്ചിലായോയെപ്പറ്റിയോ ഇറ്റാലിയൻ സംവിധായകൻ ബ്രഡ്ഡിൽ ബട്ടറൂച്ചിയെപ്പറ്റിയോ ഒന്നും കേട്ടിട്ടും കൂടിയില്ല. ഹോളിവുഡ്, ഓസ്കാർ എന്നൊക്കെ പത്രത്തിൽ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, അതൊന്നും ഞങ്ങളിൽ കാര്യമായ ചലനങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. അതേ സമയം, ആനി ഷാജി കൈലാസിനെ കല്ല്യാണം കഴിച്ചപ്പോൾ ഞങ്ങളിൽ പലരും ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെയായി. ദിലീപ് മഞ്‌ജു വാര്യരെ കെട്ടിയതെങ്ങിനെയാണെന്ന് അന്വേഷിച്ച് നടന്ന് പല ഇന്റേണൽ പരീക്ഷകളും ഞങ്ങൾ കുളമാക്കിയിട്ടുമുണ്ട്.

റിക്ഷാക്കാരൻ, മാമാക്കാരൻ, സൈക്കിൾക്കാരൻ, കൂലിക്കാരൻ, കാവൽക്കാരൻ, വേലക്കാരൻ, ലോറിക്കാരൻ, ഓട്ടോക്കാരൻ, പഠിച്ചവൻ, പഠിക്കാത്തവൻ, പഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവൻ, ഇനിയും പഠിക്കുന്നവൻ, വേണേൽ പഠിക്കുന്നവൻ, പഠിച്ചിട്ടും പഠിക്കാത്തവൻ, ക്ലാസ്സിൽ കയറാത്തവൻ, പടയപ്പ, ഇടിയപ്പ, വെടിയപ്പ, ഇരിയപ്പ തുടങ്ങിയ തമിഴ് ക്ലാസ്സിക്കുകളും, എല്ലാവിധ മലയാളം പടങ്ങളും, ദില്ല്വാലെ നില്ലനിയാ ഇപ്പക്കൊണ്ടുവരാം തുടങ്ങിയ അപൂർവ്വം രാഷ്ട്രഭാഷാ ചിത്രങ്ങളുമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ എക്കാലത്തെയും ആവേശം. പക്ഷെ ഒരു കൊച്ചിക്കാരനുമാത്രം ഇംഗ്ലീഷ് സിനിമകളെപ്പറ്റി അല്പം പരിഞ്ജാനമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഹോളിവുഡ് സിനിമകളുടെ ടെക്നിക്കുകളെപ്പറ്റിയൊക്കെ അവൻ വളരെ കലാപരമായി പറയുന്നത് ഞങ്ങളെല്ലാവരും നാക്കും കടിച്ച് കേട്ടിരുന്നിട്ടുണ്ട്.

ഇങ്ങിനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം അത്യുജ്ജ്വലമായ ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് സിനിമ ഷേണായീസിൽ വന്നു. ടെർമിനേറ്റർ. അതിന്റെ ടെക്നിക്കുകൾ വിവരിക്കുകയായി, നമ്മുടെ കൊച്ചിക്കാരന്റെ പിന്നീടുള്ള ജോലി. അവൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം തന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലായെങ്കിലും അതിലെ നായകന്റെ പേരുമാത്രം ഒരു കാരണവശാലും നാക്കിനു വഴങ്ങുന്നില്ലായിരുന്നു. അവസാനം ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ശിവശങ്കരൻ എന്നു വിളിച്ചു. ആർനോൾഡ് ശിവശങ്കരൻ.

ഒരു ദിവസം ഞങ്ങളെല്ലാവരും കൂടി ശിവശങ്കരന്റെ സിനിമ കാണാൻ ഷേണായീസിൽ പോയി. കൊച്ചിക്കാരന്റെ മുറിയൻ മാത്രം വന്നില്ല. സിനിമ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മുതൽ കൊച്ചിക്കാരൻ ആവേശംകൊണ്ടു. “എന്റമ്മോ എന്തൊരു ടെക്നിക്ക്, അച്ഛോ, അമ്മോ, ശ്ശോ” തുടങ്ങിയ ശബ്ദങ്ങളിലുള്ള ആവേശപ്രകടനങ്ങൾ ഇങ്ങിനെ നിർബാധം തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഞങ്ങൾക്ക് എന്താണ് ആ സിനിമയിൽ സംഭവിക്കുന്നതെന്ന്‌ കാര്യമായൊന്നും പിടികിട്ടിയില്ല. സിനിമ കഴിയുമ്പോൾ കൊച്ചിക്കാരനോടുതന്നെ ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചു. തിരിച്ചു ഹോസ്റ്റലിലേയ്ക്കു പോകുന്ന വഴി മുഴുവൻ ഞങ്ങൾ “ശ്ശോ, എന്റമ്മോ, എന്റച്ഛോ” മുതലായ ശബ്ദങ്ങളാൽ അനുഗമമായ വിവരണങ്ങൾ അവനിൽനിന്നും കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഹോസ്റ്റലിലെത്തിയതിനുശേഷം സ്വന്തം മുറിയനോടും, കൊച്ചിക്കാരൻ തന്റെ ആവേശോജ്ജ്വലമായ വിവരണങ്ങൾ തുടർന്നു. ആ സിനിമയിലെ ടെക്നിക്കുകളെപ്പറ്റിയും, സംവിധാനത്തെപറ്റിയും മറ്റുമുള്ള വിവരണം കേട്ട് കൊച്ചിക്കാരനെക്കാളും ആവേശം കൊണ്ട് മുറിയൻ ചോദിച്ചു:

“കഥയെന്താടാ?”

എന്റമ്മോ, അച്ഛോ, ശ്ശോ തുടങ്ങിയ ശീൽക്കാരങ്ങളാൽ സിനിമയുടെ ടെക്നിക്ക് വിവരിക്കുകയായിരുന്ന കൊച്ചിക്കാരൻ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ പറഞ്ഞു..

“……ആവ്വൂ എനിക്കറിയില്ല “