ഉൽ‌പ്രേക്ഷ

“മറ്റൊന്നിൻ ധർമ്മയോഗത്താലതുതാനല്ലയോ ഇത്
എന്നു വർണ്ണ്യത്തിലാശങ്ക ഉല്‍‌പ്രേക്ഷാഖ്യയല്ലംകൃതി“
എന്നാണല്ലോ ഉൽ‌പ്രേക്ഷയുടെ ലക്ഷണം.

ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിൽ ഒരു ചെങ്ങന്നൂരുകാരനുണ്ടായിരുന്നു. “അല്ലയോ” എന്നതിന് അദ്ദേഹം “അല്ലിയോ” എന്നേ പറയൂ (എല്ലാ ചെങ്ങന്നൂരുകാരും അങ്ങിനെയാണോ?). ഞങ്ങൾ അവന്റെ അല്ലിയോയെ ഇടക്കിടെ കളിയാക്കുമായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം ഞങ്ങളിങ്ങിനെ കേരളത്തിന്റെ പല ഭാഗത്തെ സംസാരരീതികളെയും ഈ പല ഭാഗക്കാരും മലയാളഭാഷയ്ക്കു നൽകിയ സംഭാവനകളേയും പറ്റി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു (ഞങ്ങളൊക്കെ അടിപൊളിയായിരുന്നു എന്നു വിചാരിക്കാൻ വരട്ടെ; സാധാരണ സംഭാഷണ വിഷയങ്ങൾ മോഹൻലാൽ, മമ്മൂട്ടി, കവിത തീയറ്റർ, ഹോസ്റ്റൽ, തക്കിട, തരികിട ഇവയൊക്കെയാണ്. അന്നെന്തോ, അങ്ങിനെ സംഭവിച്ചുപോയി എന്നു മാത്രം). ഞാൻ മധ്യതിരുവിതാംകൂറുകാരുടെ മലയാളമാണ് ബെസ്റ്റ് മലയാളം, പറയേണ്ട രീതിയിൽത്തന്നെയാണ് അവരൊക്കെ മലയാളം പറയുന്നത് എന്നു പറഞ്ഞുതീർന്നില്ല, എല്ലാവരും കൂടി “തൊണ്ട് “, “മേല് “, “ദേണ്ടേ” എന്നൊക്കെ വിളിച്ചുകൂവാൻ തുടങ്ങി (ഇടവഴിക്ക് തൊണ്ട്, മേലു കഴുകുക, ദേണ്ടെ പോയി, ആണ്ടെ കിടക്കുന്നു എന്നൊക്കെ ഇക്കൂട്ടർ പതിവായി പറയുന്നതാണല്ലോ). മൗനം വിദ്വാനു ഭൂഷണം (ഈ മൗനമെന്നു ശരിക്ക് വരമൊഴിയിൽ എഴുതുന്നതെങ്ങിനെയാ?)

ചെങ്ങന്നൂരുകാരൻ ഉൽ‌പ്രേക്ഷ വർണ്ണിച്ചു.

“മറ്റൊന്നിൻ ധർമ്മയോഗത്താലതുതാനല്ലിയോ ഇത്
എന്നുവർണ്ണ്യത്തിലാശങ്ക ഉൽ‌പ്രേക്ഷാഖ്യയലംകൃതി”

ചെങ്ങന്നൂർ സ്റ്റെലിൽ “അതുതാനല്ലയോ” എന്നതിനു പകരം “അതുതാനല്ലിയോ” എന്നു പറഞ്ഞിട്ട് പുള്ളി പ്രഖ്യാപിച്ചു.

“കണ്ടോടാ........ഉൽ‌പ്രേക്ഷ കണ്ടുപിടിച്ചത് ഒരു ചെങ്ങന്നൂരുകാരനാ.......അതുകൊണ്ടല്ലിയോ അല്ലയോ എന്നതിനു പകരം അല്ലിയോ എന്ന് വളരെ കൃത്യമായി ഉൽ‌പ്രേക്ഷയിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്?”.

ഞങ്ങൾക്ക് വാക്കുകളില്ലായിരുന്നു.