ഇത്തവണ ഞാന്‍ ശരിക്കും ജപ്പാനിലെത്തി
സിങ്കപ്പൂരില്‍നിന്നും ജപ്പാനിലോട്ടുള്ള യാത്ര അത്ര സംഭവബഹുലമല്ലായിരുന്നു, കാരണം മലയാളികളധികം ഇല്ലല്ലോ. വിമാനം നരീറ്റാ വിമാനത്താവളത്തില്‍ ലാന്റു ചെയ്തു കഴിഞ്ഞ്‌ റണ്‍ വേയില്‍ കൂടി ഇങ്ങനെ വട്ടം ചുറ്റാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്‌ സമയം കുറെയായി.. ഞാന്‍ ഉള്ളതുകൊണ്ടാണോ?...ഒരു മണിക്കൂറോളമാണ്‌ അതു കിടന്നു കറങ്ങിക്കളിച്ചത്‌...എന്റെ സാര്‍ അത്രയും നേരം എന്നെ നോക്കി വെയിറ്റു ചെയ്യുകയായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ മൊത്തം അപരിചിതമായ, അല്‍പം കേട്ടുകേള്‍വി മാത്രമുള്ള ജപ്പാനെന്ന രാജ്യത്ത്‌ ഞാന്‍ എത്തി. വിമാനത്താവളത്തില്‍ വെച്ചേ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ കാര്യം, ജപ്പാനില്‍ എല്ലം ജാപ്പനീസാണെന്നാണ്‌...അവര്‍ പറയുന്നതും എഴുതുന്നതും കാണുന്നതും വായിക്കുന്നതും കേള്‍ക്കുന്നതും എല്ലാം ജാപ്പനീസ്‌ മാത്രം... നല്ല രസം...
വിമാനത്താവളത്തിനു വെളിയില്‍ സാര്‍ എന്നെ കാത്തു നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു. വൈകുന്നേരമായതുകൊണ്ട്‌ അന്നു രാത്രി സാറിന്റെ വീട്ടില്‍ കിടക്കാമെന്ന് അദ്ദേഹം നേരത്തെ തന്നെ പറഞ്ഞിരുന്നു. ചെറിയ ഒരു പേടിയോ അതുപോലത്തെ എന്തോ ഒരു വികാരം ഇല്ലതില്ലായിരുന്നു...കാരണം ജപ്പാനില്‍ എങ്ങനെയാണു കിടക്കുന്നതെന്നു യാതൊരു ഊഹവും എനിക്കില്ല... എന്റെ സുഹൃത്ത്‌ മുരളിയോടു ചോദിച്ചു, "മുരളീ...ജപ്പാനില്‍ എങ്ങിനെയാ കിടക്കുന്നതെന്നൊന്നു പറഞ്ഞുതരാമോ....?" മുരളിക്കു ദേഷ്യം വന്നു..."നീ ഒക്കെ എവിടുന്നു വരുന്നടേ....ജപ്പാനില്‍ മനുഷ്യന്മാരു കിടക്കുന്നതുപോലെ കിടക്കടേ" എന്നു മുരളി....."ഓഹോ...അങ്ങിനെയാണോ....ഇപ്പം ടെക്നിക്കു പിടികിട്ടി..."
സാറിന്റെ കാറിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിലോട്ടുള്ള യാത്ര. പോകുന്ന വഴിക്ക്‌ സാര്‍ കുറെ ഇഗ്ലീഷ്‌ പാട്ടുകളിട്ടു...എനിക്കു കേള്‍ക്കാന്‍ വേണ്ടി...എനിക്കാണെങ്കില്‍ ഇഗ്ലീഷ്‌ പാട്ടുകളിലുള്ള പരിഞ്ഞ്ജാനം തുലോം കമ്മി...ഓരോ പാട്ടിട്ടുകഴിയുമ്പോഴും സാര്‍ ഇതാരുടെ പാട്ടാണ്‌ എന്നൊക്കെ പറയും...കേട്ടിട്ടുണ്ടോ എന്നു ചോദിക്കുമ്പോള്‍ ആദ്യത്തെ ഒന്നുരണ്ടു തവണ വിഷയം മാറ്റിയൊക്കെ രക്ഷപെട്ടുവെങ്കിലും അവസാനം കീഴടങ്ങി..."സാര്‍ എനിക്ക്‌ ഇഗ്ലീഷ്‌ പാട്ടുകളെപ്പറ്റി വലിയ പിടിപാടില്ല...മലയാളമാണെന്റെ ഇഷ്ടം"... ഇഗ്ലീഷ്‌ പാട്ടുകളെയും പാട്ടുകാരെയും പറ്റി കുറെ വിവരം ശേഖരിക്കേണ്ടതായിരുന്നു...പോട്ടെ.
സാറിന്റെ വീട്ടില്‍ ഗംഭീര സ്വീകരണമായിരുന്നു...."സൂഷി" (പച്ചമീന്‍ അതേപടിയും കൂടെ കുറച്ച്‌ ചോറും ഉള്ള ജപ്പാന്‍കാരുടെ ലോകപ്രശസ്തമായ വിഭവം..അതാദ്യത്തെ ദിവസം തന്നെ കഴിക്കന്‍ മാത്രം ധൈര്യം എനിക്കില്ലായിരുന്നു) കഴിക്കേണ്ടിവരുമോ എന്നു പേടിച്ച്‌ ഞാന്‍ ആദ്യമേ തന്നെ സാറിനോടു പറഞ്ഞു ഞാന്‍ വിമാനത്തില്‍നിന്നും വയറുനിറച്ചു കഴിച്ചിട്ടാ വന്നതെന്ന് (കഴിച്ചു എന്നതു സത്യം, പക്ഷേ വയറു നിറഞ്ഞായിരുന്നോ എന്നു ചോദിച്ചല്‍ കുറച്ചു സംശയം ഇല്ലാതില്ല).
വന്ന അന്നുതന്നെ ജാപ്പനീസ്‌ ആതിഥ്യ മര്യാദ അനുഭവിക്കാനുള്ള ഭാഗ്യം ഏതായാലും എനിക്കുണ്ടായി... ഞാന്‍ ഒരാള്‍ക്കു വേണ്ടി അവര്‍ എന്തൊക്കെ വിഭവങ്ങളായിരുന്നെന്നോ ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിരുന്നത്‌.... വയറുനിറച്ചു കഴിച്ചെന്നു നേരത്തെ പറഞ്ഞ കാര്യമൊക്കെ മറന്നേ പോയി...
സാറിന്റെ ഭാര്യ പ്രൊഫഷണലായി പിയാനോ വായിക്കുന്ന ആളാണ്‌. അവര്‍ കുറെ ഇഗ്ലീഷ്‌ പാട്ടുകള്‍ എന്നെ പിയാനോയില്‍ പാടി കേള്‍പ്പിച്ചു. എന്തു പറയാന്‍...ഇഗ്ലീഷ്‌ പാട്ടുകള്‍ നേരിട്ടുകേട്ടിട്ടുതന്നെ എനിക്കു പിടികിട്ടിയിട്ടില്ല...പിന്നെ പിയാനോയില്‍ കൂടി കേട്ടാല്‍ എന്തു ഫലം... ഞാന്‍ രണ്ടാമതൊന്നുകൂടി കീഴടങ്ങി.
ഭക്ഷണമൊക്കെ കഴിഞ്ഞ്‌ ഞങ്ങള്‍ സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള്‍ സാറിന്റെ മകന്‍ ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു...."ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ ശ്രീബുദ്ധന്‍, മഹാത്മാഗാന്ധി, മദര്‍ തെരേസ എന്നീ മൂന്ന് ഇന്ത്യാക്കാരെ അറിയാം.... നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ എത്ര ജപ്പാന്‍കാരെ അറിയാം?"
അതൊരു ചോദ്യമാണല്ലോ.....ശരിയാ.... നമുക്കെത്ര ജപ്പാന്‍കാരെ അറിയാം??നമുക്കു സോണി അറിയാം, പനാസോണിക്ക്‌ അറിയാം, കാസിയോ അറിയാം, കോണിക്ക അറിയാം, കോഡാക്‌ അറിയാം, തോഷിബാ അറിയാം, ടൊയോട്ട അറിയാം, സുസുകി അറിയാം.....പക്ഷെ എത്ര ജപ്പാനീസ്‌ മനുഷ്യരെ അറിയാം?ഒരു രക്ഷയും കിട്ടുന്നില്ല....അവരെല്ലാവരും എന്നെ ഇങ്ങനെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുകയാണ്‌.... ഞാന്‍ ആലോചിച്ചു, വീണ്ടും ആലോചിച്ചു, പിന്നെയും ആലോചിച്ചു, പക്ഷെ ഒരു രക്ഷയുമില്ല....ശ്ശേ....മഹാമോശം....
അവസാനം, എനിക്കൊരു പേരുകിട്ടി...."അക്കീര കുറസോവ..." വളരെ പ്രശസ്തനായ സിനിമാ സംവിധായകന്‍...... ഞാന്‍ പണ്ട്‌ ആര്‍ക്കമെഡീസ്‌ വിളിച്ചുപറഞ്ഞതുപോലെ വിളിച്ചുകൂവി...""അക്കീര കുറസോവ അക്കീര കുറസോവ"അങ്ങിനെ തല്ക്കാലം രക്ഷപെട്ടു... അതുകൊണ്ട്‌ ആരെങ്കിലും ജപ്പാനില്‍ വരാന്‍ പരിപാടിയുണ്ടെങ്കില്‍ കുറെ ജാപ്പനീസ്‌ ആള്‍ക്കാരുടെ പേരും പഠിച്ചുകൊണ്ടു വന്നാല്‍ ഇങ്ങനെയുള്ള സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കാം.
അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ആറുമണിക്ക്‌ എഴുന്നേറ്റു പോകണമെന്നു സാര്‍ പറഞ്ഞു...സാറിന്റെ വീട്‌ ഓഫീസില്‍നിന്നും കുറച്ചകലെയാണ്‌.... ദിവസവും രണ്ടുമണിക്കൂര്‍ കാറോടിച്ചാണ്‌ സാര്‍ ഓഫീസില്‍ പോകുന്നത്‌...മൊത്തം ഒരു ദിവസം നാലു മണിക്കൂര്‍ ഡ്രൈവിംഗ്‌....എന്റമ്മേ...ജപ്പാന്‍ ഗവണ്മെന്റിനെ ഏറ്റ്വും കൂടുതല്‍ സേവിക്കുന്നവരില്‍ ഒരാളാണ്‌ സാറെന്നാണ്‌ പറഞ്ഞത്‌...കാരണം ജപ്പാനില്‍ ഏറ്റ്വും കൂടുതല്‍ ടാക്സ്‌ ഉള്ള മൂന്നു സാധനങ്ങളാണ്‌ പെട്രോള്‍, സിഗരറ്റ്‌, പിന്നെ ബിയര്‍..... ഇതു മൂന്നും സാമാന്യം നന്നായി ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരാളാണത്രെ സാര്‍....അങ്ങിനെ വിഭവസമൃദ്ധമായ ഒരു വിരുന്നിനു ശേഷം ഞാന്‍ ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നു...ജപ്പാനില്‍ കിടക്കുന്നതിനു പ്രത്യേക രീതിയൊന്നുമില്ലാ എന്നു കിടന്നപ്പോള്‍ പിടികിട്ടി...മുരളി പറഞ്ഞതുപോലെ, ചുമ്മാ മനുഷ്യന്മാര്‍ കിടക്കുന്നതുപോലെ അങ്ങു കിടന്നാല്‍ മതി...കിടന്നതും ഉറങ്ങിപ്പോയി... നാളെ മുതല്‍ ഞാന്‍ താമസിക്കുവാന്‍ പോകുന്ന ഗസ്റ്റ്‌ ഹൌസും സ്വപ്നം കണ്ടുകൊണ്ട്‌.
posted by myexperimentsandme @ 11:47 AM
4 comments
4 Comments:
A+++ = SUPERB
(കടപ്പാട് : അതുല്യ ഏകാംഗ കമ്മീഷൻ ഗ്രേഡിംഗ് സിസ്റ്റം)
നന്ദി, കലേഷ്.....
ഒരുപാട് നാളായുള്ളൊരു ആഗ്രഹമാണ് ജപ്പാൻ സന്ദർശിക്കണമെന്ന്‌.
എന്നേലും ഒരിക്കൽ ഞാനും...
:)
കൈയ്യിലൊരു വിശറിയുമായ് സയാണാരാ പാടിക്കുണുങ്ങി നടക്കുന്ന സുന്ദരികളെ കണ്ടോ വക്കാരീ? (ഏതോ ഒരു ഹിന്ദി ചിത്രത്തിലെ പാട്ടിന്റെയോർമ്മ...)
:)
--ഏവൂരാൻ
കയ്യിൽ വിശറിയുമായി കിമോണയുമിട്ട് സയനോരാ പാടിനടക്കുന്ന സുന്ദരികളല്ലേ ഏവൂരാനേ ജപ്പാനിൽ മുഴുവനും...പിന്നെ സുന്ദരനായ ഈ ഞാനും...(സയനോരാ എന്നു പറഞ്ഞാൽ ഗുഡ് ബൈ എന്നാ...നമ്മളോടൊക്കെ അവർ സയനോരാ മാത്രമേ പറയൂ!!)
Post a Comment
<< Home