ആദരാജ്ഞലികള്‍
ഇന്നത്തെ അപകടം ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റുന്ന ഒരൊറ്റ ആളേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ-ആ വാനിന്റെ ഡ്രൈവര്‍. എട്ട് പത്ത് പിഞ്ച്
കുഞ്ഞുങ്ങളാണ് ഞാനോടിക്കുന്ന വണ്ടിയില്‍ ഇരിക്കുന്നതെന്നും അവരുടെ ജീവന്‍ മുഴുവനും എന്റെ കൈയ്യിലാണ് എന്നും അയാല്‍
ഓരോ മിനിറ്റിലും ചിന്തിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ മാത്രമേ ആ അപകടം ഒഴിവാകുമായിരുന്നുള്ളൂ. എന്ത് ജോലിയാണ് ചെയ്യുന്നതെങ്കിലും
അത് എന്തിനാണ് ചെയ്യുന്നതെന്നോ അതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം എത്രത്തോളമുണ്ടെന്നോ മനസ്സിലാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ ഏത് ജോലി
ചെയ്താലും അവസാനം ഇങ്ങിനെയൊക്കെ പറ്റും. അംബാനിയോ ടാറ്റായോ ആയാല്‍ മാത്രമേ ജീവിതത്തില്‍ വിജയിക്കൂ എന്ന്
കരുതുന്നവര്‍ ഒന്നോര്‍ക്കുക- പത്ത് പന്ത്രണ്ട് കുട്ടികളെ സുരക്ഷിതമായി രാവിലെ സ്കൂളിലും വൈകുന്നേരം വീട്ടിലും എത്തിക്കുന്ന
ജോലിക്കുള്ള മഹത്വത്തില്‍ കൂടുതലൊന്നും ബാറ് നടത്തുന്നതിലോ റിയല്‍ എസ്റ്റേറ്റില്‍ കാശുണ്ടാക്കുന്നതിലോ ഇല്ല. എല്ലാ ട്രാഫിക്
ബ്ലോക്കിനകത്തുകൂടിയും വെട്ടിച്ച് വെട്ടിച്ച് നമ്മളെ സുരക്ഷിതമായി എത്തേണ്ടിടത്ത് എത്തിക്കുന്ന ഓട്ടോ ഡ്രൈവറോട് അയാള്‍
ഒന്നോ രണ്ടോ അഞ്ചോ രൂപ കൂടുതല്‍ ചോദിക്കുമ്പോള്‍ അന്യായമാണെങ്കില്‍ തീര്‍ച്ചയായും പ്രതികരിക്കണം-പക്ഷേ മാന്യമായ
ഒരു ജോലി ഉത്തരവാദിത്തത്തോടെ ചെയ്ത ഒരാളാണ് അയാള്‍ എന്ന ബഹുമാനം അയാളോട് എപ്പോഴുമുണ്ടായിരിക്കണം.
തന്റെ ജോലിയുടെ ഉത്തരവാദിത്തവും മഹത്വവും ആ വാന്‍ ഡ്രൈവര്‍ ഓര്‍ത്തിരുന്നെങ്കില്‍ അയാള്‍ ഓവര്‍ സ്പീഡില്‍ വണ്ടി ഓടിക്കില്ലായിരുന്നു. വേറേ ആര്‍ക്കും ആ അപകടം ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റുകയുമില്ലായിരുന്നു. ഇനിയുള്ള ഡ്രൈവര്‍‌മാരെങ്കിലും ഇതൊന്നോര്‍ത്തെങ്കില്‍...
Labels: അപകടം, കുട്ടികള്‍, പാര്‍വ്വതി പുത്തനാര്‍, സ്കൂള്‍ വാന്‍
posted by myexperimentsandme @ 11:31 PM
13 comments
